سلام دوستان
این یادداشت را قاعدتا می‌بایست در ابتدای وبلاگ قرار می‌دادم. اما فرصت نبود. سه مطلب قبل از این یادداشت را که مشاهده می‌کنید از پیش آماده داشتم و آن‌ها را زودتر در وبلاگ قرار دادم.
اما هدفم از راه‌اندازی این وبلاگ چیست؟ آیا می‌خواهم خودم را بنمایانم؟ آیا تعهد حرفه‌ای‌ام در مقام یک معلم ناشنوایان مرا به این سمت سوق می‌دهد؟ آیا تعهدی که نسبت به دانش‌آموزانم دارم مرا وادار به این کار می‌کند؟و...
موارد فوق و موارد بسیار دیگری می‌توانند انگیزه‌های من در راه‌اندازی این وبلاگ باشند. اما در دو انگیزه‌ام هیچ شکی ندارم. نخست این‌که، وقتی می‌بینم دانش‌آموزان ناشنوایم به دلیل نقایص فراوان نظام آموزشی که در آن تحصیل می‌کنند قادر نیستند به هدف‌هایی که برایشان تعریف شده است دست یابند به شدت ناراحت و غمگین می‌شوم. طبیعی‌ترین واکنش این است که به دنبال علت‌ها و راه‌حل‌ها بگردم. در این مسیر به مطالبی برمی‌خورم که فکر می‌کنم اگر همکاران دیگرم نیز از آن‌ها مطلع باشند برایشان مفید است. پس، سعی می‌کنم آن‌ها را به طریقی در دسترشان قرار دهم. راه‌اندازی یک وبلاگ یکی از بهترین راه‌ها است.
دوم این‌که، من یک معلم هستم و باید بدانم. من مهم‌ترین شغل را دارم(اگر دیگران این را ندانند خودم می‌دانم و همین کافی است). من با کودکان سر و کار دارم. یعنی انسان های آینده. درست است که در ساختن این انسان‌های آینده همه چیز در اختیار من نیست اما با همان اندکی هم که در اختیار دارم سعی می‌کنم بیشترین تاثیر مثبت را بر دانش‌آموزانم بگذارم و از تاثیر مخرب عوامل دیگر نیز بکاهم. من در مقام معلم نمی‌توانم هیچ اشتباهی مرتکب بشوم. هر اشتباه کوچک من در مورد دانش‌آموزم بازتابی تا بی‌نهایت دارد. اگر مهندسی کارخانه‌ای را نابود کند می‌توان به جای آن یک کارخانة دیگر ساخت. اما اگر کوچک‌ترین آسیبی به شخصیت دانش‌آموزی وارد شود هیچ‌گاه نمی‌توان آن را جبران کرد.
آنچه که اشتباهات معلم را کاهش می‌دهد دانستن است. برای دانستن باید به نوشته‌ها و تجربه‌های دیگران مراجعه کرد. در این مراجعات مکرر به مطالبی برمی‌خورم که مایلم همکاران دیگرم نیز از آن‌ها مطلع باشند.
هدف‌های راه‌اندازی این وبلاگ را می‌توانم به شرح زیر خلاصه کنم:
- ایجاد تعامل بین معلمان ناشنوایان و استفاده از دانش و تجربه‌های یکدیگر.
- نشر شیوه‌های جدید آموزش و پرورش ناشنوایان و نه تکرار ملال‌آور مطالبی که معمولا در کلاس‌های ضمن خدمت، نشست‌ها و مجامع مسئولان آموزش و پرورش استثنایی و معلمان ناشنوایان تکرار می‌شود.
سلام.
وبلاگ جالبی داری.
به من هم سر بزن . من رو هم دوست خودت بدون!!!
زیبایی هیچ صدایی به زیبایی ندای دل نیست.